سالمند شناسی از منظر تعامل بین سالمندی و بزه دیدگی؛ با تأملی بر تجربه تحقیق میدانی در انگلستان

نگارنده در این مطالعه می کوشد تا از رهگذر تأکید بر ضرورت انجام مطالعه ای میان رشته ای که بازتاب آن را می توان در برقراری تعامل بین رهیافت های سالمند شناسی و آموزه های بزه دیده شناسی شاهد بود، اهمیت تخصصی کردن نگرش به ساز و کارهای حمایتی و مساعدتی برای سالمندان بزه دیده را تبیین نماید. بدین سان، بررسی مؤلفه های ترس از جرم و اینکه تا چه اندازه سالمندان در معرض خطر تجربه نمودن بزه دیدگی در اثنای دوره سالمندی می باشند، ما را به سمت تدارک تمهیدات لازم در راستای حمایت کیفری ویژه از آنان رهنمون می گردد. یافته های این مطالعه نشان می دهد که افزایش رقم سیاه جرایم علیه سالمندان به حسب تقلیل امکان گزارش دهی این جرایم و فقدان رؤیت پذیری آنها، ضرورت تفکیک میزان بزه دیدگی سالمندان به حسب گونه شناسی جرایم ارتکابی علیه آنان که ما را به سمت طبقه بندی بزه دیدگی به تناسب نوع جرم، علل و عوامل بزه دیدگی و میزان ترس از جرم سالمندان رهنمون می گردد، شاخص هایی که بزه دیدگی سالمندان در پرتو آنها تبیین می گردد و آنان را در معرض خطر بزه دیدگی قرار می دهد. این واقعیتی غیرقابل انکار است که حاشیه نشینی و نقش انفعالی سالمندان در جامعه، تجربه سالمندان از گسست شبکه های اجتماعی، افول توانمندی مالی که سالمندان به تبع ورود به مرحله بازنشستگی، مواجه شدن با هویت های فرهنگی نا مأنوس با آنچه که سالمندان در گذشته تجربه نموده اند، سرنوشتی محتوم را برای آنان که همانا رو به رو شدن با پیامدهای زیانبار آماج جرم قرار گرفتن می باشد، رقم خواهد زد. در مجموع با اتخاذ نگرشی جامع به مسئله سالمندی و بزه دیدگی، انتظار می رود که با تلفیق این دو حوزه مطالعاتی، گونه های تدابیر پیشگیرانه و حمایتی برای سالمندان مورد بازاندیشی قرار گرفته تا از این رهگذر در نظام عدالت کیفری نیز سالمندان از منزلتی که شایسته آنان می باشد، بهره مند گردند.